آیه شماره 264 از سوره مبارکه بقره
راه درست صدقه دادن
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تُبْطِلُواْ صَدَقَاتِکُم بِالْمَنِّ وَالأذَى کَالَّذِی یُنفِقُ مَالَهُ رِئَاء النَّاسِ وَلاَ یُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَیْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَکَهُ
صَلْدًا لاَّ یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِّمَّا کَسَبُواْ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ
اى کسانى که ایمان آورده‏ اید، صدقه هاى خود را با منّت و آزار، باطل مکنید، مانند کسى که مالش را براى خودنمایى به مردم‏، انفاق مى ‏کند و به خدا و روز بازپسین ایمان ندارد. پس مَثَل او همچون مَثَل سنگ خارایى است که بر روى آن‏، خاکى (نشسته‏) است‏، و رگبارى به آن رسیده و آن (سنگ‏) را سخت و صاف بر جاى نهاده است‏. آنان (=ریاکاران‏) نیز از آنچه به دست آورده ‏اند، بهره ‏اى نمى‏ برند؛ و خداوند، گروه کافران را هدایت نمى ‏کند
منّت گذارى و آزار فقیر، پاداش انفاق و صدقات را از بین مى ‏برد. «لا تبطلوا»
ریا، نشانه عدم ایمان واقعى به پروردگار وقیامت است. «ینفق ماله رئاء النّاس و لایؤمن باللّه»
انفاق مهم نیست، انگیزه و روحیّه‏ انفاق کننده مهم است. «رئاء الناس»
اعمال شخص منّت گذار، ریاکار وکافر، تباه است. کلمه‏ «فمثله» قابل تطبیق با هر سه گروه است.
ریاکار، عاقبت رسوا مى ‏شود و حوادث، کاشف حقایق است. «فترکه صلداً»
ریاکار نه تنها از پاداش آخرت محروم است، بلکه رشد روحى را نیز کسب نکرده است. «لا یقدرون على شیى‏ء»
منّت ‏گذار وریاکار، در مدار کفر ومورد تهدید قرار مى ‏گیرد. «لایهدى القوم الکافرین
»