از منصور بن حازم نقل است : ((به امام صادق علیه السلام عرض کردم : خداى متعال ، بزرگتر و با کرامت تر از آن است که به واسطه خلقش شناخته شود، بلکه این خلق است که به واسطه او شناخته مى شوند.امام علیه السلام فرمود:
الإمام الباقر فی شرح قوله تعالى: «وَ لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَکُمُ»، … إذا علم الرّجل أنّ امرأته سفیهة مفسدة و ولده سفیه مفسد، لم ینبغ له أن یسلّط واحدا منهما على ماله الّذی جعل اللَّه له «قیاما»، یقول: «معاشا» …
امام باقر در شرح این آیه: «وَ لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَکُمُ» … مىفرماید:
اگر مردى بداند که همسر او سفیه و تباه کننده و فرزندش سفیه و تبهکار است، شایسته نیست که مال خویش را- که خدا مایه «معاش» او قرار داده است- در دسترس آنان گذارد.
حضرت امیر وقتی میخواستند حضرت زهرا را صداکنند میفرمودند：
نفسی لک الفدا(جان علی به فدایت), حبیبتی زهرا, بنت رسول الله و زهراجان.
و جوابی که از حضرت زهرا میشنیدند：
روحی لک الفدا(روحم به فدایت علی), ابوتراب, ابالحسن و علی جان.
زیبا صداکردن زن و مرد, بهترین شیوه برای ابراز محبت است و نوعی شخصیت دادن به طرف مقابل است.
پیامبراکرم：سه چیز است که محبت شخص را درباره دیگری خالص میکند...یکی از آنها این است که طرف مقابل را به اسمی صدا بزند که وی میپسندد.
(کافی,ج۲،ص۶۴۳)
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
مجردای گل هم برا بعدا یاد بگیرید
💟💐💐💟💐💐💟
در بسیاری از کتب تفسیر و حدیث و تاریخ، امام حسین(ع) از جمله مصادیق بارز آیة تطهیر،[1] مباهله،[2] مودت[3]، اطعام[4]و کلمات[5] و آیات پایانی سورة فجر دانسته شده، و روایات معتبری در این باره نقل کردهاند. دربارة آیات پایانی سورة فجر روایاتی نقل شده است که اثبات کنندة این معناست که این آیات دربارة حضرت سیدالشهداء امام حسین(ع) است در تفسیر «البرهان» چنین آمده است:
امام صادق(ع) فرمود: اقرؤا سورة الفجر فی فرائضکم
امام حسین علیه السلام گوهر تابناک و چراغ درخشانى است که هماره بر تارک تاریخ درخشیده و خواهد درخشید. طالبان هدایت و انسان هاى خسته از ظلم و تبعیض و ذلت و ستیزه، نامردمى و ناجوانمردى را به حق رهنمون ساخته و بیدار نموده است. عنصر جاودانه اى که به یقین رمز ماندگاریش را در الهى بودنش باید جُست. سیره ارجمندش را در قرآن باید نگریست تا به حقیقتش یا شمه اى از حقیقتش دست یافت. امام حسین علیه السلام نه تنها شاگرد مکتب قرآن که عِدْل و شریک قرآن است از این روست که در فرازى از زیارتنامه شریفش مى خوانیم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا شریکَ القُران؛(1) سلام بر تو اى شریک قرآن» و در حدیث «ثقلین» نیز همدوشى امام به عنوان قرآن ناطق و قرآن به عنوان امام صامت گردیده است.
ابو هریره روایت کرده است که پیامبر اکرم درباره آیه 28 سوره زخرف « و جعلها کلمة باقیة فی عقبه »؛ (خداوند توحید فطری را در میان فرزندان ابراهیم قرار داد ) فرمود:
یعنی خداوند امامت را در نسل حسین علیه السلام قرار داد. 9 تن از امامان شیعه از نسل او هستند و مهدی این امت نیز از آنهاست.»
آن گاه فرمود:« اگر مردی بین رکن و مقام بایستد (و به عبادت خدا مشغول شود) اما با بغض اهل بیت من در دل، از دنیا برود، داخل جهنم خواهد شد.»
در روایتی دیگر از امام باقر علیه السلام آمده است که:« معنای آیه این است که امامت در نسل حسین علیه السلام است و از فرزندی به فرزند دیگر منتقل می شود و به برادر یا عمو منتقل نمی‌شود.»
امام صادق علیه السلام نیز درباره آیه های 8 و 9 سوره تکویر ( و اذا الموعودة سئلت. بای ذنب قتلت)؛ (و آن هنگام که از دختر زنده در گور نهاده سؤال شود که به کدام گناه کشته شده است؟) فرمود:« این آیه درباره امام حسین علیه السلام نازل شده است.»
منابع:
بحارالانوار، ج 36، ص 315، حدیث 160 - کفایة الدثر، ص 12.
بحارالانوار، ج 25، ص 253، حدیث 12 ـ کمال الدین، ص 231.
سرزنش دشمنان اهل بیت
در ذیل آیه 97 سـوره بقره امام(ع) مى فرماید: همانگونه که یهود را به جهت دشمنـى با جبـرئیل(ع), مـورد مذمت قرار داده; دشمنان ((اهل بیت)) را نیز مشمول سرزنـش خـویـش گردانیده است. زیرا به اعتقـاد آنان نیز جبـرئیل(ع) و فـرشتگان مقـرب خـدا بـراى یارى رسـانـدن به محمـد(ص) و علـى(ع) فـرود مـی آمـدنـد ...
پیروى از اهل بیت