خداوند در قرآن در هشداری به اهل ایمان می فرماید:«یَأَیهُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ بِطَانَةً مِّن دُونِکُمْ لَا یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّواْ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَ مَا تُخْفِى صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الاَیَاتِ إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ» [آل عمران/۱۱۸] «اى کسانى که ایمان آورده اید! محرم اسرارى از غیر خود، انتخاب نکنید! آنها از هر گونه شرّ و فسادى در باره شما، کوتاهى نمى کنند. آنها دوست دارند شما در رنج و زحمت باشید. (نشانه هاى) دشمنى از دهان (و کلام) شان آشکار شده؛ و آنچه در دلهایشان پنهان مىدارند، از آن مهمتر است. ما آیات (و راههاى پیشگیرى از شرّ آنها) را براى شما بیان کردیم اگر اندیشه کنید» [۱]
این آیه شریفه ما را از دوستی با غیر اهل ایمان (کافران) باز می دارد. واضح است که قرآن رابطه اقتصادی و سیاسی و ... در حد معمول را نمی گوید و این رابطه ها در حد معمولش؛ شاید هم اجتناب ناپدیر باشد. منظور قرآن آن است که این دوستی باعث تسلط غیر مسلمانان بر مسلمانان نشود. «وَ لَن یجَعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلىَ المْؤْمِنِینَ سَبِیلا» [نساء/۱۴۱] «و خداوند هرگز راه سلطه کافرن بر مومنین را قرار نداده است» یعنی خداوند دوست ندارد، و این راه را هم بسته که کافران (غیر مسلمانان) بر مسلمانان سلطه داشته باشند.
